Casey Stoner: król wyspy

Casey Stoner to jeden z najbardziej utalentowanych zawodników motocyklowych ostatnich dziesięcioleci. Urodzony 16 października 1985 r. w Southport, wPołudniowej Australii, w rodzinie entuzjastów motocykli, Stoner zaczął jeździć na motocyklu w wieku czterech lat, kiedy jego rodzice podarowali mu minimoto na urodziny. Od tego czasu Casey rozwinął bezgraniczną pasję do dwóch kółek i nigdy nie przestał próbować poprawić swojego stylu jazdy.

„All in„

W wieku czternastu lat Stoner zdobył już 41 tytułów krajowych i 70 trofeów stanowych. Ograniczenia wiekowe uniemożliwiły mu jednak rywalizację na torze w Australii, więc w 2000 roku jego rodzina postanowiła przenieść się do Europy, aby umożliwić młodemu kierowcy udział w międzynarodowych zawodach: ich pierwszym celem była Wielka Brytania. To był skomplikowany początek, w którym Stonerowie musieli przystosować się do życia w kamperze, ale pomimo trudności, Casey kontynuował ciężką pracę nad poprawą swoich umiejętności jazdy i z powodzeniem rywalizował w angielskich i hiszpańskich mistrzostwach narodowych w latach 2000-2002.

Debiut w mistrzostwach świata, 125 i 250

W 2001 roku Stoner przyciągnął uwagę zawodników i menedżera zespołu Lucio Cecchinello dzięki zwycięstwu w Mistrzostwach Anglii 125 na Aprilii.

Dzięki temu wynikowi miał okazję ścigać się z dziką kartą w Grand Prix Wielkiej Brytanii 2001 na torze Donington Park, a następnie dołączył do zespołu LCR Racing jako oficjalny zawodnik w klasie 250 na rok 2002. Sezon 2002 jest pełen wycofań z wyścigów, a jego najlepszym osiągnięciem jest piąte miejsce w Czechach. Stoner zdobywa 68 punktów i zajmuje dwunaste miejsce w klasyfikacji generalnej.

Wciąż związany z LCR Racing, Stoner przeskoczył o jedną kategorię i ścigał się w klasie 125 w 2003 roku. Ma oficjalny motocykl, a jego kolegą z zespołu i mentorem jest Lucio Cecchinello, właściciel zespołu. Casey nie zawiódł i zdobył cztery podia oraz zwycięstwo w Walencji na koniec sezonu, co dało mu ósme miejsce w mistrzostwach z 125 punktami. W 2004 roku Casey opuścił LCR Racing i przeniósł się do Team Red Bull KTM, ponownie w klasie 125. Wygrał w Malezji i zajął piąte miejsce w mistrzostwach z 145 punktami.

W 2005 roku ponownie dołączył do LCR i ścigał się z Aprilią w klasie 250, zajmując drugie miejsce za mistrzem świata Danim Pedrosą. Wygrał pięć wyścigów i był to jak dotąd najlepszy sezon Stonera w MotoGP, a wszystko dojrzewało.

MotoGP w końcu

Stoner zadebiutował w klasie Premier w 2006 roku w satelickim zespole Honda LCR. W Katarze, w drugim wyścigu, zdobył pole position i ukończył wyścig na piątym miejscu. Podium zostało tylko przesunięte i w kolejnym wyścigu, w Turcji, Casey zajął drugie miejsce.

Casey był znany ze swojej szybkości i kraks, a w padoku otrzymał przydomek„Rolling Stoner„. W międzyczasie zbierał punkty i stał się jednym z zawodników kwalifikujących się do Ducati prowadzonego wówczas przez Livio Suppo.

Mistrzostwa, ze względu na pięć wycofań, zakończyły się na ósmym miejscu w klasyfikacji z łączną liczbą 119 punktów.

Lata Ducati

W 2007 roku Casey Stoner przesiadł się na Ducati Marlboro i był to wybuchowy początek jego pełnego potencjału, wygrywając dziesięć wyścigów i zdobywając mistrzostwo świata. W sezonie 2008 Stoner nadal udowadniał swój talent na Ducati, wygrywając sześć wyścigów i zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za mistrzem świata „Doktor Valentino Rossi.

W 2009 roku Stoner wygrał cztery kolejne wyścigi w Katarze, Włoszech, Australii i Malezji i zajął czwarte miejsce w klasyfikacji, pomimo opuszczenia kilku Grand Prix z powodu choroby, jak się okazało cierpi na zespół chronicznego zmęczenia.

W 2010 roku Stoner miał trudny sezon z powodu problemów fizycznych i pakietu motocyklowego, który nie był wystarczająco konkurencyjny w porównaniu do Hondy i Yamahy. Niemniej jednak Casey nadal udowadniał swój talent i wygrał trzy wyścigi, w tym Phillip Island, kończąc sezon na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej. Tutaj kończy się nawias Ducati: W 2011 roku Stoner i menadżer zespołu Livio Suppo ponownie połączyli siły w Honda HRC.

Współpraca Stonera i Ducati była jedną z najsilniejszych i najbardziej udanych we współczesnym motocyklizmie. Stoner odniósł swoje pierwsze zwycięstwo z Ducati w 2007 roku, podczas Grand Prix Kataru, i od tego momentu rozpoczął pasmo sukcesów, które pozwoliły mu zdobyć tytuł mistrza świata MotoGP w jego pierwszym sezonie z włoskim zespołem.

Podczas lat spędzonych z Ducati, Stoner zyskał reputację najszybszego i najsprawniejszego kierowcy na torze. Jego zdolność do jazdy na włoskim motocyklu do granic możliwości i wygrywania pomimo nerwowego i trudnego pojazdu sprawiła, że stał się idolem dla wielu fanów motocykli. Co więcej, jego zdolność do jazdy w trudnych warunkach lub na mokrej nawierzchni sprawiła, że jego wyniki były jeszcze bardziej imponujące.

Podsumowując, lata Stonera z Ducati były bardzo udanym okresem dla obu stron. Stoner udowodnił swój talent, a Ducati znalazło w nim zawodnika zdolnego do osiągnięcia szczytowych osiągów motocykla i zdobycia tytułu mistrza świata w klasie premium. Wiele lat i rewolucja techniczna minie wraz z wejściem Dall’Igny, aby powtórzyć wyczyn z Pecco Bagnaią w 2022 roku.

Honda w latach 2011 i 2012

Po czterech sezonach spędzonych z Ducati, Stoner opuścił włoskiego producenta i dołączył do oficjalnego zespołu Honda HRC, Team Repsol Honda. Przejście do Hondy oznaczało nowy etap w karierze Stonera, który nadal udowadniał swój talent, zdobywając tytuł mistrza świata MotoGP za pierwszym podejściem z japońskim producentem w 2011 roku. Dziesięć zwycięstw i tytuł pokazują, jak bardzo Casey dominował w tym sezonie.

W 2012 roku Stoner nadal jeździł Hondą na wysokim poziomie, wygrywając pięć wyścigów i zajmując trzecie miejsce w mistrzostwach. Pod koniec sezonu, w wieku zaledwie 27 lat, Stoner ogłosił wycofanie się z wyścigów.
Wiadomość ta zaskoczyła wielu fanów motocykli, ale Stoner wyjaśnił, że było to podyktowane chęcią spędzenia więcej czasu z rodziną i skupienia się na innych aktywnościach.

Ogólnie rzecz biorąc, kariera Caseya Stonera charakteryzowała się niezwykłym talentem i agresywną, spektakularną jazdą, która pozostawiła niezatarty ślad w świecie wyścigów dwukołowych.

Casey vs Valentino

Rywalizacja pomiędzy Caseyem Stonerem i Valentino Rossim była jedną z najbardziej intensywnych i namiętnych w historii motocyklizmu. Wszystko zaczęło się w 2007 roku, kiedy Stoner przesiadł się na Ducati i zaczął rzucać wyzwanie Rossiemu, ówczesnemu mistrzowi świata, na Yamaha.

W trakcie sezonu Stoner odniósł dziesięć zwycięstw, a Valentino, wówczas niekwestionowany król kategorii, miał za złe temu niezręcznemu i bardzo szybkiemu intruzowi. Rossi wygrał cztery wyścigi w tym sezonie, ale mimo to zdołał zająć drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Stonerem. Rywalizacja między tymi dwoma zawodnikami nasiliła się w 2008 roku, gdy Stoner chciał obronić tytuł mistrza świata, a Rossi był gotowy zrobić wszystko, by odzyskać koronę… i trzeba dodać do tego wyprzedzanie w korkociągu.
Pod koniec sezonu Rossiemu udało się zdobyć tytuł mistrza świata, a Stoner zajął drugie miejsce. Na torze nie brakowało potyczek, a nawet w wypowiedziach obaj bohaterowie kilkukrotnie zadawali sobie ciosy.

Rywalizacja między nimi była również podsycana przez ich odmienne osobowości. Stoner był znany z powściągliwości i koncentracji na jeździe, podczas gdy Rossi był znany ze swojej wesołej i zabawnej osobowości, a także z wyczynów kaskaderskich po wyścigu.

Wykroczenie na Laguna Seca

Wyprzedzenie Casey’a Stonera przez Valentino Rossiego podczas Grand Prix Laguna Seca w 2008 roku było jednym z najbardziej kultowych i najgłośniejszych momentów w historii motocyklizmu, ale stanowiło także klasyczną słomkę, która złamała grzbiet wielbłąda, jeśli chodzi o relacje Rossiego i Stonera.
Podczas wyścigu Rossi i Stoner walczyli o zwycięstwo, gdy na 23. okrążeniu Rossi zdecydował się na wyprzedzanie w ślepym zakręcie znanym jako „Corkscrew”.

Rossi przeciął wewnętrzną część zakrętu, mijając swój motocykl między motocyklem Stonera a krawędzią toru, a nawet nieco dalej, i objął prowadzenie. Wyprzedzanie było spektakularne i zachwyciło fanów Rossiego, ale Stoner zakwestionował tę akcję, oskarżając Rossiego o zmuszenie go do poszerzenia linii i chęć upadku. W rzeczywistości Stoner zdołał utrzymać się na motocyklu, ale stracił kilka pozycji.

Wyprzedzanie wywołało wiele kontrowersji i dyskusji wśród fanów i ekspertów motocyklowych. Niektórzy chwalili Rossiego za jego śmiałość i umiejętności, podczas gdy inni oskarżali włoskiego kierowcę o użycie nieuczciwego i niebezpiecznego ruchu. Sam Stoner wyraził frustrację tym epizodem, ale później przyznał, że Rossi wykonał świetny manewr wyprzedzania.

Pomimo kontrowersji, wyprzedzenie Stonera przez Rossiego na torze Laguna Seca stało się jednym z najbardziej pamiętnych momentów w historii motocyklizmu. Akcja ta znalazła się na wielu listach najlepszych wyprzedzeń wszech czasów i została opisana jako ikoniczny obraz dwóch najlepszych zawodników w historii motocyklizmu, rzucających sobie nawzajem wyzwanie odwagą i umiejętnościami.

Rywalizacja między Stonerem i Rossim trwała kilka lat, ale ostatecznie zakończyła się wzajemnym szacunkiem. W 2011 roku, gdy Stoner zdobył swój ostatni tytuł mistrza świata, Rossi komplementował swojego rywala i powiedział, że Stoner jeździł spektakularnie w trakcie sezonu.

Problemy fizyczne i przejście na emeryturę

Casey Stoner miał w swojej karierze pewne problemy zdrowotne. W 2009 roku doświadczył szeregu problemów fizycznych, w tym choroby wirusowej, która zmusiła go do opuszczenia dwóch wyścigów i kontuzji ręki, która spowodowała problemy podczas kolejnych wyścigów.

W 2012 roku poważna kontuzja kostki podczas sesji treningowej zmusiła go do opuszczenia kilku wyścigów.

Głównym problemem zdrowotnym Stonera była jednak walka z zespołem chronicznego zmęczenia. Choroba ta, powodująca skrajne zmęczenie, ból mięśni i zaburzenia snu, po raz pierwszy dotknęła Stonera w 2009 roku. Pomimo wysiłków, by wyleczyć się i kontynuować wyścigi, Stoner przez wiele lat zmagał się z zespołem chronicznego zmęczenia.

W 2012 roku Stoner ogłosił swoją decyzję o wycofaniu się z wyścigów motocyklowych po zakończeniu sezonu. Na konferencji prasowej wyjaśnił, że jego decyzja była spowodowana zmaganiami z zespołem chronicznego zmęczenia i chęcią spędzania więcej czasu z rodziną. Stoner stwierdził, że jego decyzja o przejściu na emeryturę nie była związana z jego wynikami na torze, ale była wynikiem długiej refleksji nad swoim życiem i karierą.

Po wyścigach Stoner jeździł jako kierowca testowy Ducati i Hondy.

Po pożegnaniu się z wyścigami pod koniec sezonu 2012, Casey Stoner rozpoczął nowy etap swojej kariery jako kierowca testowy Hondy, a później Ducati.

W 2013 roku Stoner został kierowcą testowym Hondy, przyczyniając się do rozwoju RC213V i pomagając zawodnikom zespołu fabrycznego w przygotowaniach do wyścigów.

W 2016 roku Stoner zdecydował się opuścić rolę kierowcy testowego Hondy i dołączyć do zespołu Ducati jako oficjalny kierowca testowy. Dla Ducati Stoner kontynuował pracę nad rozwojem Desmosedici GP, wykorzystując swoje doświadczenie i talent, aby pomóc zespołowi poprawić osiągi motocykla.

Stoner kontynuował współpracę z Ducati do 2018 roku, z wyjątkiem krótkiego powrotu na tor w zeszłym roku. Portimao w charakterze Trener dla Pecco Bagnaiaktóry tak bardzo docenił rady Casey’a, że oświadczył, iż miłym prezentem od Ducati byłoby mieć Casey’a na stałe u boku zespołu.

Zdjęcia od góry do dołu:

• Box Repsol, 29 lipca 2012 r., Jorge Lorenzo na fabrycznej Yamahie, za nim Dani Pedrosa i Casey Stoner z Repsol Hondy podczas Grand Prix Stanów Zjednoczonych 2012, licencja Creative Commons Uznanie autorstwa 2.0 Generic.
• Box Repsol, Photo 2013 de face de Casey Stoner, pilote MotoGP Honda, 2 października 2013, licencja Creative Commons Uznanie autorstwa 2.0 Generic.
• Jerko, Casey Stoner, 26 czerwca 2010, licencja Creative Commons Uznanie autorstwa 2.0 Generic.
• Box Repsol, Casey Stoner i Valentino Rossi, gratulujący sobie nawzajem w parc fermé po zajęciu trzeciego i drugiego miejsca podczas Grand Prix Francji 2012, 20 maja 2012 r., licencja Creative Commons Uznanie autorstwa 2.0 Generic.